Dit is een ervaringsverhaal uit het HPV-archief. Mocht het je raken of anderszins, reacties op dit ervaringsverhaal zijn welkom. Het kan zorgen voor begrip en herkenning bij anderen.
Toen ik nog maar vijf jaar was, vond dit virus zijn weg naar mijn rechteroog. Het hield zich redelijk gedeisd, tot mijn 15e jaar. Toen ging het weer in alle hevigheid tekeer, met als gevolg dat ik een blijvend litteken kreeg. Mijn gezichtsvermogen aan dat oog verminderde danig doordat ik een witte waas bleef zien.
Twee jaar later onderging ik een algehele hoornvliestransplantatie. Mijn oog herstelde goed. Maar zoals ik het al zei: een herpesvirus is onberekenbaar. Op mijn 27e kwam het virus weer om de hoek kijken en een periode van intensief druppelen begon. Toen kreeg ik ook te maken met vaatvorming in het getransplanteerde oog. Met behulp van een experimentele techniek (injectie) werd dit proces gestopt.
Ik ben nu 35 en sinds 10 jaar oogarts-assistent. De laatste drie jaar ben ik werkzaam in een regionaal ziekenhuis in de oogheelkundige kliniek. Op mijn werk in het ziekenhuis ontmoet ik vele mensen met een oogaandoening, ook hoornvlies-gelieerd. Ik merk dat mijn persoonlijke ervaring ervoor zorgt dat ik in de gesprekken met hen ‘dezelfde taal spreek’. In mijn rol als oogarts-assistent richt ik mij naast de technische aspecten van mijn functie voor een groot deel ook op de relatie met de patiënten die op consult komen: ik weet hoe ik moet doorvragen, kan mijn ervaring delen en me inleven. Ik merk dat de mensen het waarderen.
Door mijn werk op de poli en de contacten met patiënten met een hoornvliesaandoening word ik me iedere keer meer bewust van mijn eigen context als persoon met een donorhoornvlies en van het feit dat dit hoornvlies mooi en transparant op mij oog rust. Met een hulpmiddel, zoals een bril, kan ik met mijn geopereerde oog 60% zien.
2 reacties
Schrijf een reactie