Je hebt twee rechterhanden. Dat is handig als je in en rondom je huis zelf zaken wilt aanpassen. Zo ook op die mooie zomerdag in augustus bij de familie Jansen in Brabant. Eric Jansen wil de buitenmuur aan de tuinkant verfraaien door er een rek te bevestigen met klimplanten. De werkzaamheden gaan voorspoedig en zijn op het einde van de dag tot volle tevredenheid afgerond. Toen kwam de volgende morgen!
 
Door Jolanda & Eric Jansen
 
Van zicht naar geen zicht
‘Over een dag of wat moet het over zijn’, stelde de oogarts ons de volgende dag gerust. We hadden een spoedafspraak in het ziekenhuis. Eric had die ochtend helse pijnen aan zijn rechteroog en het voelde niet goed. Met een ontstekingsremmende zalf en een verband om het oog rustig te houden, gingen wij richting huis. Maar het ging niet over. Sterker nog, de dag na het consult had Eric helemaal geen zicht meer en we namen een dagelijks abonnement op het perifere ziekenhuis. Helaas brachten de dagen daarna geen verandering bij hem én werden de pijnen alsmaar heviger.
Na een zes uur durend onderzoek, twee weken later in een Universitair Medisch Centrum, werd de diagnose gesteld door de oogarts: ‘Mijnheer Jansen, alles wijst erop dat u de infectie Acanthamoebe hebt opgelopen. Ik zeg er meteen bij dat we te maken hebben met een zeer complexe en ernstige situatie aan uw ogen’.
 
Een geheel nieuwe situatie
Acanthamoebe? Daar hebben we nog nooit van gehoord. Ik ging het internet op en ontdekte daar dat deze vorm van infectie vaak in relatie wordt gebracht met het -onhygiënisch- gebruik van (zachte) contactlenzen, maar Eric draagt geen contactlenzen, wel een bril. En … dat deze vorm van infectie aan het oog van zeer serieuze aard is.
‘Hoe is het gekomen?’, vroegen we ons af. Alle voorgaande dagen passeerden de revue: wat hebben we gedaan, wanneer kreeg Eric last van zijn oog, heeft hij zich gestoten of iets dergelijks? Al ras kwamen we uit op ‘het gaatje boren in de buitenmuur’ toen hij een rek plaatste tegen de muur om de klimplanten te geleiden. Eric voelde wel wat in zijn ogen ‘schieten’, maar sloeg daar geen acht op. Feitelijk was dát de aanleiding dat wij in een volstrekt nieuwe werkelijkheid terecht kwamen, die van een ernstige infectie aan het hoornvlies.
 
Dan mijn ogen maar dicht
Deze nieuwe werkelijkheid veranderde ons leven immens en kreeg vijf weken later haar climax: Eric onderging een hoornvliestransplantatie. Wat een invloed had dit op hem, maar evenzeer de rest van onze familie. Een intensief traject volgde van druppelen, consulten bij de corneaspecialist, het monitoren of het transplantaat het zou houden en of het helder zou blijven. Gelukkig was dat laatste zo. Maar ondanks dat het donorhoornvlies kraakhelder was, zag Eric niets en had hij een extreme lichtgevoeligheid. Hierdoor kon hij amper zijn ogen openhouden en hield zijn rechteroog maar gesloten. Dat gaf in ieder geval enige rust. De corneaspecialist adviseerde hem dringend wel met het oog te oefenen, hoe pijnlijk ook.
 
De knokker in hem
De tijd schreed voort. Eric hield zich goed staande en na vier maanden kon hij zijn oog veel meer openhouden, de controles lieten een verbetering zien en de artsen waren erg tevreden over het verloop van het genezingsproces. Wat waren wij blij.
Bij ons laatste bezoek aan de corneaspecialist namen we een grote doos sjekladebollen mee. Voor mensen die niet zo bekend zijn met het culinaire uit het Brabantse: een sjekladebol is een Bossche bol.
 
Wij realiseren ons dat we er nog niet zijn. Voor Eric is het verder knokken, maar als gezin zien we perspectief en kunnen een heel vervelende en zware periode achter ons laten. Nu, ruim een jaar na zijn hoornvliestransplantatie, ziet Eric 50%, zonder lens én met 11 hechtingen. Wie had dat kunnen denken.