Dit is het verhaal van Nicole. Enige tijd geleden heeft zij haar ervaringen aan het papier toevertrouwd. Als keratoconuspatient kreeg zij te maken met een zogenoemde acute corneal hydrops, een opkomende zwelling die het hoornvlies enorm op spanning zet.
Ik heb er maar een half jaar profijt van gehad toen ik als 12-jarige een bril kreeg aangemeten omdat keratoconus werd geconstateerd bij mij. Ik zag zoveel beter. Helaas, na een half jaar kon ik met mijn bril nog maar vrij weinig zien. De volgende stap diende zich aan: vormstabiele contactlenzen. Met deze lenzen haalde ik in eerste instantie een gezichtsscherpte van 80%. Door de uitstulping van mijn hoornvlies vielen deze lenzen na verloop van tijd continue uit. Het was echt niet meer te doen. Daarbovenop kreeg ik ook nog een intolerantie, met als gevolg hele droge ogen en een regiem van om de twee uur druppelen. Mijn zicht was verder afgenomen tot 20%. Inmiddels was ik 15 jaar.
De vele lensaanpassingen en druppels hadden mijn kijkcomfort wel groter gemaakt. Ik moest wel iedere keer een andere oplossing bedenken om mijn gezichtsvermogen naar het redelijke te brengen. Ik ging wel gewoon naar school en om alles te kunnen zien, had ik handigheidjes bedacht: foto’s maken van het bord zodat ik alles thuis kon teruglezen, grotere lettertypen gebruiken, mijn beeldscherm zo helder en scherp mogelijk instellen en steeds verder inzoomen. Ik heb ook mijn rijbewijs kunnen halen, waar ik heel erg blij mee was.
Doordat mijn gezichtsvermogen steeds verder achteruit bleef gaan, werd de noodzaak om over te gaan tot een hoornvliestransplantatie geboren. Het was eventjes een schok, maar ik had geen andere keus en volgde het advies van de corneaspecialist op. Ik moest rekening houden met een wachttijd van 4 tot 6 maanden!
De volgende dag werd ik wakker en kon ik met mijn rechteroog niets meer zien. Er was een scheurtje aan de binnenkant van het hoornvlies van mijn rechteroog ontstaan, een acute corneale hydrops. Door de watervulling zwol mijn hoornvlies op. Nu kon ik maar met één oog zien en laat dat oog ook nog een zicht hebben van 50%.
De noodzaak tot een hoornvliestransplantatie werd geboren. Hetgeen geschiedde. Momenteel ben ik herstellende van de operatie, en tot nu toe gaat het goed. Ik ben heel benieuwd hoe het verdere herstel verloopt en hoeveel gezichtsvermogen ik terug krijg in mijn rechteroog.
Ik vind het een groot geschenk dat ik met mijn donorhoornvlies de wereld weer mag bewonderen en mijn eigen leven opnieuw kan oppakken.
