Dit is een bewerkt ervaringsverhaal uit het HPV-archief. Mocht het je raken of anderszins, je reactie op dit ervaringsverhaal is welkom.
Ik werd van de een op de andere dag geconfronteerd met een schimmelinfectie in mijn rechteroog. Voor mij als 42-jarige vrouw ontstond een hele nieuwe werkelijkheid. Vlak voor Pasen verleden jaar ontdekte ik een scheurtje in mijn zachte maandlens. Omdat het oog wat rood was, heb ik het even laten controleren bij de opticien: “Niets aan de hand, geeft het oog even rust.” De dagen erna gingen mijn ogen echter meer en meer tranen en werden ze steeds gevoeliger voor licht. Ineens was er ook een klein wit stipje te zien in mijn iris. Naar de oogarts.
De oogarts nam een stukje weefsel weg voor verder onderzoek, een biopt. Uit de kweek kwam een zeldzaam en moeilijk te behandelen schimmelinfectie naar voren. Er werd direct aangegeven dat het een ernstige situatie was. De stip op de iris werd een flinke wolk en mijn zicht alsmaar slechter. Dat het echt niet goed was, behoefde geen betoog. Ik kreeg een palet aan medicijnen voorgeschreven, waarvan er één via injecties in het oog. De wolk op mijn iris werd daarna een tijdje kleiner en het leek de goede kant op te gaan. Ik kreeg voorzichtig wat hoop. Vergeefs echter.
Mijn rechteroog verslechterde en de arts besloot dat een hoornvliestransplantatie de enige optie was. Alle lagen van het hoornvlies zouden vervangen worden, maar er was geen garantie dat de schimmel daarna helemaal weg zou zijn. Onzekerheid ten top.
In mijn eigen hoornvlies dat verwijderd was, had de patholoog géén schimmel aan de randen kunnen vinden. Het beste nieuws in tijden, maar het duurde uren voordat het echt doordrong tot mij. Ik besefte later pas echt wat er allemaal gebeurd was in die periode. Nog steeds zit ik in een gewenningsperiode hoe mijn gezichtsvermogen zich verder zal herstellen en of ik weer normaal zou kunnen zien. En dat door een scheurtje in een zachte maandlens.
Langzaamaan pak ik het leven beetje bij beetje op. De zaken die normaal zo vanzelfsprekend zijn, zijn nu ineens wel heel bijzonder omdat je het intenser beleeft. Hoe het verder zal gaan, is afwachten. Ondanks alles heb ik de sterke indruk dat ik veel geluk heb gehad. Vooral dankzij de deskundige artsen en de donor van wie ik een stukje weefsel heb mogen ontvangen.
